Szefów możemy dzielić na dwie grupy – tych dobrych i tych złych. Oczywiście jeśli się uprzemy, to każdą z nich można rozłożyć na kolejne elementy i wtedy okaże się, że są despoci, tyrani, wizjonerzy, szefowie stosujący mobbing itd. Zapominamy, że nawet jeśli jesteśmy surowym i wymagającym przełożonym, to możemy być też ludzkim. Inną sprawą jest to, że szef powinien też być liderem, osobą, która potrafi zarządzać zespołem i być lokomotywą napędzającą całą maszynę. Właśnie o takich przełożonych pisze w swojej książce Robert Grzybek.
Trochę na siłę
Z książką Przewodnik dla lidera. Budowanie zespołu XXI wieku jest mały problem. Jej prolog oraz duża część wstępu mogą odrzucić już na samym początku, szczególnie osoby uczulone na wydumany styl i zbyt wiele „kołczingu”, którego tak naprawdę można było uniknąć. Całe szczęście im dalej tym lepiej, pozycja ta bowiem zmienia się w bardziej konkretną, chociaż i tak niepozbawioną pewnych luk i skrótów myślowych. Może być to spowodowane tym, że łatwiej pewne rzeczy opowiada się na szkoleniach i spotkaniach doradczych, a trudniej przelewa się te informacje na kartki książki. Tych, którzy wolą twardą wiedzę, odsyłamy od razu do strony 27.
Różne rodzaje przywództwa
Gdy opuścimy lub też przebrniemy przez pierwsze 27 stron, docieramy do „mięsa”. Grzybek opisuje przywództwo, jego korzenie i różne odmiany. Skupia się na najważniejszych elementach i cechach. Cofa się on praktycznie do czasów Sokratesa, by następnie przeskoczyć do współczesnej literatury amerykańskiej, która opisuje samorozwój i sukces zawodowy. Opowiada o osobowościach i stanie wiedzy współczesnych badaczy zajmujących się zagadnieniem przywództwa. Od czasu do czasu autor wplata w tekst swoje myśli, luźne skojarzenia i uwagi. W książce pojawiają się także małe zadania i case studies. Na tych przykładach wziętych z życia opiera się duża część wiedzy, co jest dobrym rozwiązaniem, autor dzieli się bowiem z czytelnikiem swoim doświadczeniem. Dzięki temu dowiemy się, jak wyglądają różne rodzaje przywództwa we współczesnych, polskich przedsiębiorstwach, jakie zdarzają się tam błędy i jak można było im zapobiec. Trzeba jednak pamiętać, że podręcznik ten nie jest panaceum na całe zło, a niektórzy szefowie są niereformowalni.
Game over
W każdej dziedzinie naszego życia mamy do czynienia z gramifikacją. Trochę z tego gamingu jest też w zarządzaniu ludźmi. Trzeba myśleć o sobie jak o Mistrzu Gry, który może wiele, ma wiedzę, umiejętności i umie je wykorzystać. Podobnie, jak w grach RPG, są w organizacji gracze, to oni wykonują polecenia mistrza, czyli lidera, lub też nie. Różne są też wzajemne relacje i układy. Mamy więc szefa lizusa, szefa hardcore’a, który lubuje się w stwierdzeniach „ma być na wczoraj i nic mnie k…a nie obchodzi, jak to zrobicie”. Jest boss, który stara się podchodzić uczciwie do zadań, ale to jego ekipa neguje wszelkie zmiany, są osoby, które lubią grać w „podpierdalacza”, znaną w corpo grę, polegającą na donoszeniu na innych.
Gry opisywane przez Grzybka mają różne wersje. Czasami to przegranymi są pracownicy, a czasem karda zarządzająca, która przez swoje gburstwo nie potrafi dobrze kierować swoim zespołem. Gubimy się w sieci połączeń i zasad, które nie zawsze są opisane. Zasady i relacje, jakie powinny obowiązywać liderów i podwładnych, są często bardzo enigmatyczne, a pracownicy nie dostają jasnych wytycznych, jakie tak naprawdę mają one być.
Nadszedł czas zmian?
Teoretycznie tak, ale każda rewolucja ma swoje ofiary. Na pewno podręcznik Grzybka pomoże wielu osobom zmienić myślenie o zarządzaniu zespołem. Dobry przywódca potrafi przyznać się do błędu. O tym, jak wprowadzać zmiany, co zmieniać, jak zmieniać także przeczytamy w tej pozycji. Otrzymujemy bowiem listę pewnych elementów, na które należy zwrócić uwagę i je przeanalizować. Być liderem to nie parcie na wynik, a wspólna praca, którą należy wykonać wraz z zespołem.
Przewodnik dla lidera. Budowanie zespołu XXI wieku jest książką nierówną, ale wartą uwagi.
